Het gaat best aardig vandaag

Het gaat best aardig vandaag. Niet dat het goed gaat, ik opgewekt door de ruimte stuiter of weblogbericht na weblogbericht schrijf. Neen, ik open een word-document met positieve zinnen. Eigenlijk zou er moeten staan: "het gaat goed" en daarmee de beperking van die ene dag uit de zin verwijderen. Vrijdagen zijn zowiezo van die "best aardig" dagen. Voor je nu roept "bijna weekend" leg ik even de vinger op je mond.

Als je een vrouw bent raak ik je lippen. Als je een man bent is het niet meer dan een gebaar. Een symbool waarbij de afstand tussen ons groot blijft. Ik hoop stiekem dat je een vrouw bent en droom dat ik voorover zou leunen. Mijn vinger zou ik opsteken en richting jouw mond laten gaan. Met onze ogen zullen wij elkaar aankijken en weten dat het moment van aanraking er gaat komen.
 
Als een capsule die vanaf de aarde naar een ruimtestation wordt geschoten. Via eenvoudige wiskundige berekeningen in de juiste baan komt en voor de juiste koppeling handmatig wordt bijgestuurd. Zo… zo zal ik met zweet op mijn voorhoofd mijn vinger jouw richting opsturen. Mijn hand zal trillen en mijn hersens constant afwegen of opgeven een optie is. Capsule safely returned to earth, zoiets.

"Bottom up!" Ik schreeuw het in de leegheid van mijn huis. Als mijn vrouw er niet is waan ik mij de grote koning die alles bezit van hier tot daar. In de nacht als alle huizen donker zijn en iedereen net doet of hij of zij slaapt regeer ik ook. Dan zou ik je wel hier willen om te beminnen. Dan zou alles goed gaan. Niet mijn vinger maar mijn hele lichaam in jouw richting gaan. Niet eens overweldigend of met enige dwang maar liefdevol en vol mededogen. In de nacht ben ik immers een rechtvaardig koning.

Het was mijn ergernis vanaf de rand van mijn bed. Het punt waar de koning weer nederig is en weet dat het verschil tussen aardse werkelijkheid en zoete dromen slechts een val op een zacht matras is. Daar vroeg ik mij af waarom "bottom up" in de bovenbalk moest. Een avond lang had ik mijn ergernis afgewisseld met verbazing. Twintig maal de tekst gelezen en gehoopt dat ik de verborgen boodschap zou kunnen begrijpen. Die is er niet, die kan er niet zijn. Dit is de Volkskrantblog, hier schrijven mensen duidelijk en precies wat ze bedoelen.

Wie is dan de baas in zo een ruimtestation? De man met geld of de techneut. Als je nu zou moeten luisteren volg je dan de miljonair of de astronaut? Kijk, ik ben koning dat lijkt niet geloofwaardig maar als iemand zegt astronaut te zijn dan schiet je toch in de lach of niet? Als je met twee bent blijf je vriendjes, zijn er drie dan wordt er één tot koning gekroond. Doe je dat niet dan komt er ruzie. Wij zijn samen dus zwijg ik. Ik kijk naar mijn pc en zie dingen waarover ik mij echt kan verbazen. De vrije ruimte van het internet wordt slecht benut.

Ik plaats er ook mijn tekstjes, want als jij het mag dan kan ik het ook. Zo slepen wij ons voort met in gedachte het waanidee dat we succesvol zijn. Het gaat al stukken beter vandaag. Zie de bestorming van de weblog van Zilvertje en weiger mee te doen. Ze heeft gelijk en dat maakt niet dat de ander automatisch ongelijk heeft. Net zoals de miljonair bij het raampje mag zitten en ik moet wachten tot ook bij mijn buren het licht gedoofd is. Pas dan ga ik naar buiten en waan mij even koning van de straat. Dat kan tot de zon opkomt. Want als de zon opkomt lig ik in mijn bed en woel en klaag dat het al weer dag is.

Op de dag sleep ik mij naar de pc. Vertel mijn vrouw dat het mooiste kind eindelijk ter aarde is gekomen en riskeer daarmee een flinke pets voor mijn kop. Zij deed het truukje ook en vond haar kinderen van zoveel meer waarde. Maar mijn herinneringen zijn er niet meer. Ik kijk en sta en aanschouw de wereld door dit venster. Zo wordt ik gekweld met nieuwe vragen en google mijzelf een weg door bottoms up and bottoms down. Het blijkt een methode te zijn om chatprogramma’s of ruimtevaartmachinerie te maken.

Ik geef het op, morgen nog geen zon. Vanochtend hoopte ik deze tekst weer om twee uur te plaatsen. Even dacht ik aan een uurtje eerder. Dan zou er binnen 24 uur tweemaal iets staan waarvan ik zou denken "wow, dat heb ik toch echt zelf gedaan".  Maar er belde iemand, dan zijn er dus problemen. Er kwam post, mijn vrouw kocht diverse soorten snoep. Dus moest ik wel antwoord geven, de post doornemen en van snoepjes kan ik niet afblijven. Dus hoopte ik op een vrouw met een mooie bottom.

Droomde ik even dat ik miljonair was en ooit in een Sojoez naar de sterren was gestegen. Als jij er dan zou zijn met je mooie rood gestifte lippen dan had ik het kunnen vertellen. Van de Sojoez en de vlucht uit mijn nare miljonairs leven. Dat vijfendertig nog steeds een schijntje is ten opzichte van vijfentwintig als je weet dat jouw trip de laatste is. En pas dan… als jij zou beweren dat het verschil toch veertig procent is. Dan… zou ik naar je borsten kijken voordat ik je ogen zag. Mijn vinger zonder twijfel zachtjes op je lippen drukken en dwingend fluisteren: buttom up.

Voor wie denkt dat er niet meer onzin in een tekstje kan heb ik je hier en daar de links gegeven. Zoals ik al zei: het gaat best aardig vandaag.