Achter
op bierviltjes
schreven zij.
Een wonderlijk gedicht, proza, een verhaal over liefde in korte zinnen. Keer op keer, beurt om beurt, ieder een zin, lezen wat de ander deed, herlezen wat ze samen hadden geschreven. Man en vrouw, vrouw en vrouw, man en man. Bier, viltjes en een pen. Er werd gelachen en gezwegen. Gedroomd en geleefd, omarmt en over afscheid geschreven, hier, op de plek bij de pen.
Met stapels viltjes weer naar huis. Dat er één was die bralde alles te gaan uitgeven. Omdat het moest, liefde moest immers leven. Hij zag geld, de held, maar dat werd verzwegen. Uiteindelijk kwam er een nieuwe barman. Vent met gulle lach en grote armen. Hij die voorzag, gaf het bevel dat de viltjes niet konden worden weggegeven.
Dat was het einde van die dag. Zo werd geschreven. Morgen nieuwe mensen, nieuwe dag. Bier, een pen en al op zoek naar iets om op te schrijven. Hij voor haar, een ultieme opening tot verleiden. Nu nog niet praten, alleen maar kijken en benieuwd zijn naar de woorden van haar. Zij schreef, hij heeft gelezen.
Achter op bierviltjes schreven zij.
G. H. Duval 
prachtig verhaal…..
maar er is heel wat achter op bierviltjes geschreven wat nu top literatuur is…..
of anderzins ergens op een goede plek gekoesterd en bewaard wordt….
daarom is het zo jammer dat mensen nog nauwelijk met de hand schrijven, desnoods daar achter op dat bierviltje…niets meer om te koesteren en te bewaren….
jeggroet
Dankjewel jeg_synes
Ik heb zelf wel van die hoekjes en gaatjes waar ik onbetekende notities achterlaat. Soms vind ik iets terug van jaren geleden. Meestal waard om weg te gooien en dan blijft het toch maar daar, om jaren later nog eens tegen te komen en herinneringen op te halen.
Een schrijfloze maatschappij? Het met ongeloof aankijken van de arts die nog een recept schrijft. Hoe veel sneller is de arts die intypt, verzend naar apotheek en print voor de patient. We moeten vooruit. De vraag is of we daarvoor de kinderen strikt en netter moeten leren schrijven of toch vooral duidelijk in een eigen gekozen handschrift.
moeilijk dat laatste…maar uit eigen ervaring weet ik dat iets met de hand geschreven een soort echtheidscertificaat is, gevoelsmatig gesproken dan….
ook zijn teksten die ik met de hand noteer in een molkeskine boekje of op de vele briefjes die hier voor me liggen, vaak veel autentieker en creatiever…er zit meer spontaniteit in doordat je misschien je gevoel laat leiden door de hand die schrijft, of beter andersom?!
bovendien heb ik een mooi handschrift en het zou zonde zijn dat te verliezen….het zijn ook goede vingeroefeningen die je scherp houden, als je het bewegingstechnisch bekijkt…. lichaam en geest zijn één! (de bewegingswetenschapper in me spreekt altijd mee)….
jeggroet
Wat dat betreft ben ik een barbaar… Het liefst ram ik razendsnel in een drie en half vingersysteem mijn letters via een toetsenbord op het scherm. En voel mij in een periode als een zomervakantie toch wat beknot. (Yeah… ik ben nog wel zo dat ik dat ding thuis laat)