Zwem meisje, zwem! (Kinderblogdag)

 

Met tegenzin ga je weer. Je huilt. Er moet nog een kroel. Als jij je jas al aanhebt kom je me halen. "Nog een kus, je zwaait toch wel?" en ik sta zoals altijd voor het raam. Zie hoe je in de auto wordt gezet. Je zwaait vertwijfeld alsof het ons laatste afscheid is. Als de auto de straat uit is ga ik nog even werken. Het laatste stukje van de dag. Straks kook ik eten of maak friet. Op jouw zwemdag is er vaak wat lekkers omdat je honger hebt, moe bent en het zoveel later is dan de tijd waarop we normaal eten.

Iedere keer gaan mijn herinneringen terug. Mijn zwemlessen deed ik toen ik ouder was. A en B en alles in een gehaast tempo wat niet prettig was. Het moest en twijfel stuitte op onbegrip. Mensen in tennispakjes langs de kant die brulden. Een man met sigaar noemde zichzelf directeur. Hij was dik, autoritair en deed de lastige gevallen. Daarna werd het beter, misschien zelfs wel goed. Maar nooit sprong er één pardoes in het water. Nooit noemde er één je naam maar was iedereen gewoon ‘de volgende’ als het je beurt was.

Het grote multifunctionele gebouw heet tegenwoordig zwembad. Dat is raar want het restaurant is een prima restaurant. De fitnessruimte is voorzien van zoveel fietsen dat ik niet zou weten welke ik zou nemen. Als de trap naar de tribune te hoog is dan pak je gewoon de lift. Wij gaan naar het wedstrijdbad, maar er is zoveel meer. Het leukste blijft toch de enorme glijbaan. Omkleden doe je allemaal bij elkaar en je wacht gewoon tot de juf je komt halen. De zwemkaart heeft een magneetstip en is zo gescand. Toch krijg je een bonnetje en al die bonnetjes worden bewaard. Niet om een stapel te maken maar om straks met een diepe zucht weg te gooien.

De brievenbus gaat open en je roept. Ik ben druk in de keuken. Natuurlijk zag ik je aankomen, natuurlijk. Maar ik moet ook aardappels afgieten, de witte macaroni rood roeren of de friet in het warme vet laten zakken. Je roept nog eens en nog eens en net voor iemand je helpt met een sleutel maak ik van binnenuit de deur open. Laat je binnen, zie je jas in de gang vallen, je loopt door. Ruikt en kijkt. De televisie uit, je speelgoed op de plek waar je het hebt gelaten. Je vraagt wat we eten terwijl je dat eigenlijk al een halve dag weet. De mensen achter je roepen dat je jas niet op de grond hoort. Maar jij zit op de grond en haalt de schoenen van je voeten.

Het is een race. Een race de tijd in te halen. Zorgen dat alles op tafel komt. Er ook nog rust is om verhalen te vertellen. Verhalen van de dag. Over de zwemles en de juf op school. Over de avonturen in de supermarkt en het ontbreken van net dat wat wij nodig hebben. Over de rare meneer aan de telefoon en een bedrijfsbezoek dat vandaag niet door kon gaan. Eerst eten we. Jij hongerig van je zwemles. Wij vooral trek omdat het later is. Het smaakt, lekker hoeft niet moeilijk. Ik kijk naar mijn bord en geniet van de geluiden, de kring. De staart in je haar die nog nat is en die jij straks ontdekt. "Pap maak mijn staart eens los" als de handen vol zijn met borden.

Je glimlach nu is zo een contrast met je gezicht bij vertrek. Een klein stukje theater, drama. Na jouw laatste keer weet ik beter. Ik zag je dansend en druk in gesprek met één van je vriendinnen. Je popelde op de tegelrand zo vlak voor het water. "Wat moet ik doen juf?" sprak je gezicht en alles wat zij zei kon je, deed je. Je had lol, ontzettende lol. Bijna zou ik zeggen "op je plek". Maar dat zeg ik niet. Zwemles is niet fijn en afzwemmen al helemaal niet. Kinderen worden al zo gestuurd door ouders. Waarom zou ik jou vertellen dat zwemmen leuk is? Ik vond er niets aan, helemaal niets. Maar naar jou kijk ik graag in het zwembad.

Ik ben gespannen zoals ik vroeger ook gespannen moest zijn geweest. Realiseren dat je dochter daar staat voor een diploma maakt mij emotioneel. Even maar. Je zit als vader toch op een tribune. Omringd door ouders en opa’s en oma’s. Mijn zoontje kijkt. Hij moet nog, straks, en is nog lang niet zo ver. Lang is relatief in een jong kinderleven en hij kijkt aandachtig. Ik smul van het gemak waarmee mijn dochter daar door het water gaat. Foto’s gemaakt, duim omhoog, ze zwaait, ik slik en geef mijn zoontje een knuffel. Van A naar B naar Cito-toets.

Het leerlingvolgsysteem werkt al waardoor de enthousiaste woorden van de kleuterjuf de komende jaren worden herhaald. Het veterdiploma is allang binnen en in gedachten denk ik aan HAVO of VWO, misschien met een grote grijns VMBO en daarna door. Door naar een leuk leven. Een vriendje om mee te leven, kindjes maar toch zeker een leuke baan. Mooie hobby’s om bij te ontspannen. Misschien iets meer verantwoording, kan jij dat aan? Ik kijk naar jou en zie mijn kleine leven. Draai mij om en zie mijn ouders. De tribune plaatst ze hoger. Mijn zoontje staat onder mij. Ik slik en er rolt een traan. Ik veeg, zweet, warm zwembad. Geslaagd, A, hoera!

Alle afbeeldingen (c) G.H. Duval